O tempo pasado coa “persoa amada”? Os silencios
compartidos? A magnitude dos segredos? Cal é a verdadeira dimensión do amor? Cuestión
difícil de precisar. O que resulta obvio é que todos, absolutamente todos, caemos
nas súas redes nalgún momento das nosas vidas.
Dominic Savage trata de amosarnos eses camiños
inescrutables en True Love (BBC One,
2012). A partir de cinco tramas argumentais con arestas comúns vanse construindo
escenarios arredor do “amor verdadeiro”, que dista moito do ideal implícito na
expresión. O “amor de verdade” –o que vivimos na vida real- correspóndese máis
con esas unións ou alianzas que establecen as persoas para sobrevivir ante o
risco de quedarse soas. Neste sentido, True
Love, na súa esencia, está a falarnos sobre a infelicidade, mal supremo que
azouta as nosas sociedades contemporáneas.
Desde que no capítulo inicial observamos o rostro torturado de Nick (David Tennant) a piques de tomar a decisión máis transcendental da súa vida, sabemos que o mar será xuíz e parte no devir dos acontecementos. True Love transcorre na apracible vila costeira de Margate: polas súas praias desertas, polo paseo marítimo ou ao bordo dos cantís van aparecendo os personaxes, en parella ou en soidade, a piques de ser fagocitados polo amor nas súas múltiples acepcións. O mesmo que Nick, Paul, Holly, Sandra ou Adrian loitan a peito descuberto coas súas pantasmas, e esa inmensidade azul e gris no canto de ser un bálsamo para as feridas actúa como pano de fondo e metáfora das súas propias disfuncións.
Desde que no capítulo inicial observamos o rostro torturado de Nick (David Tennant) a piques de tomar a decisión máis transcendental da súa vida, sabemos que o mar será xuíz e parte no devir dos acontecementos. True Love transcorre na apracible vila costeira de Margate: polas súas praias desertas, polo paseo marítimo ou ao bordo dos cantís van aparecendo os personaxes, en parella ou en soidade, a piques de ser fagocitados polo amor nas súas múltiples acepcións. O mesmo que Nick, Paul, Holly, Sandra ou Adrian loitan a peito descuberto coas súas pantasmas, e esa inmensidade azul e gris no canto de ser un bálsamo para as feridas actúa como pano de fondo e metáfora das súas propias disfuncións.
Os personaxes de True
Love non están sometidos a un férreo guión; Savage proporcionoulles aos
actores unhas pautas para que improvisasen, deixando fluir as emocións. A
mecánica de cada capítulo consiste en trazar sutís variacións sobre o concepto
de fidelidade. Quen é máis honesto nunha parella, aquel que mantén unha
relación extramatrimonial ou quen rexeita o achegamento físico do outro? Que é
máis cruel, ter que elixir entre a familia ou un amor de xuventude que
reaparece de súpeto ou manter a relación de xeito artificial sabendo que o
outro ficou no fogar presa dos remordementos? Detrás desta ambigüidade, aderezada
por incertos happy endings, a
historia que se resolve de xeito máis satisfactorio é a de Holly (Billie
Piper), unha mestra que se namora (sendo correspondida) da súa alumna Kate,
aínda menor de idade, co que isto representa de inaceptable no seu entorno
social. Hipótese: o “verdadeiro amor verdadeiro” quizais sexa aquel que se
impón por enriba de calquera convencionalismo.
A diferencia doutras series como Dates (Channel 4, 2013), True Love non se conforma co amor de
superficie, senón que trata de explorar as motivacións íntimas de cada
personaxe. En True Love están en xogo
moitas cousas. Está todo en xogo porque en realidade o que se está a definir
non é simplemente o amor con respecto aos demais, senón tamén o amor propio.
